PİRHA- Şiirlerinde yurt, emek, sevgi ve direnişi anlatan ve şiirleri neredeyse tüm dillere çevrilmiş olan dünya şairi Nâzım Hikmet, hayada veda etmesinin 61. Yılında unutulmadı.
“Seni Dünya paylaşamıyor, şiirlerin bin dilde/ Seni senden okumak var ya seni aynı dile/ Mezarın orada olsa burada olsa ne olur/ Tepende bir taş olsa çınar olsa ne olur/ Nazım Hikmet memleket, memleket Nazım Hikmet/ Kafiye için yazmadım, hasret sana memleket” şarkı sözleri Nazım Hikmet’in yıllar geçse unutulmadığının ve de unutulmayacağının kanıtı.
Nazım Hikmet, “1902’de doğdum/doğduğum şehre dönmedim bir daha/ geriye dönmeyi sevmem / on dördümden beri şairlik ederim./ kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir/ ben ayrılıkların/ kimi insan ezbere sayar yıldızların adını/ ben hasretlerin/otuzumda asılmamı istediler,/ kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini/ verdiler de/ sözün kısası yoldaşlar/ bugün Berlin’de kederden gebermekte olsam da/ insanca yaşadım diyebilirim/ ve daha ne kadar yaşarım,/ başımdan neler geçer daha/ kim bilir” sözleriyle yaşamını özetliyor büyük usta.
Hikmet Bey ve Celile Hanım’ın oğlu Nâzım Hikmet, 15 Ocak 1902’de Selânik’te dünyaya geldi. Henüz on bir yasındayken ilk şiirini yazdı. Orta öğrenimini Galatasaray ve Nişantaşı Sultanilerinde gören Nâzım Hikmet, 1915 yılında Bahriye Mektebi’ne girdi. 1918 yılında ilk kez bir dergide şiiri yayınlanır. Mezuniyetine üç ay kala geçirdiği bir hastalık nedeniyle Bahriye’den ayrıldı. Ankara Hükümeti’nin görevlendirmesiyle Bolu’da öğretmenlik yaptı.
İki kez Moskova’ya gitti. Rusya’da gerçekleştirilen ihtilale tanık oldu. Ceza Yasası’ndaki değişiklik nedeniyle 1928 yılında ülkeye döndü. Kısa bir süre cezaevinde kaldıktan sonra serbest bırakıldı.
Cezaevinden çıktıktan sonra çeşitli gazete ve dergilerde yazıları ve şiirleri yayınlanan ve kitapları basılan Nazım Hikmet, koğuşturmalardan kurtulamadı. Sık sık gözaltına alınan Nazım Hikmet, yaşamının on yedi yılını hapishanelerde geçirdi. 1950 yılında ulusal ve uluslararası düzeyde düzenlenen kampanyalar sonunda çıkarılan Genel Af Yasası’yla serbest kaldı. Ancak sürgün olmaktan kurtulamadı. Sürgünde Uluslararası Barış Ödülü sahibi bir sanatçı olarak barış hareketi içinde aktif olarak yer aldı. Dünya Barış Konseyi Başkanlık Divanı’na seçildi. Ünlü Şostokoviç’e, Şarlo’nun yaratıcısı Charlie Chaplin’e ve Fransız Parlamentosu Başkanı Eduard Heriot’a Uluslararası Barış Ödülü’nü veren jürinin başkanlığını yaptı.
Cezaevi yıllarından kalan hastalıkların etkisiyle, yurduna, halkına, hasret şiirleri yazarak, 3 Haziran 1963 günü sabahı Moskova’daki evinde yaşamını yitirdi.
Bıraktığı eserler yıllar geçse de halkların dilinde, okulda, sırada, sokakta, meydanda, fabrikada, dillendirilmeye devam ediyor.
(HABER MERKEZİ)
Yoruma kapalı.