PİRHA-1938’de Dersim’in Hozat ilçesine bağlı Bargini (Karabakır) Köyü Sekasur mevkiinde 24 Axuçan Ocağı Piri yakılarak katledilmişti. O dönem bebek olan Zarife Baran, şunları anlattı, “Katliamı yaşayanlar ölene kadar hem anlattılar hem de ağladılar. Annem, babam, dedem, nenem her gün ağlardı” dedi.

Üzerinden 87 yıl geçen ve akıllarda “Roza şaye – Kara gün” olarak kalan Dersim Katliamı’nda on binlerce insan katledilirken, çoğu çocuk olmak üzere binlerce insan da yaşadıkları yerlerden sürgün edildi. 1938 Katliamı’nın üzerinden geçen yıllara rağmen devlet tarafından hiçbir adım atılmazken, katliamın üzerindeki perdeleri aralayacak hiçbir girişimde bulunulmadı.

Tarih 14 Ağustos 1938’i gösterdiğinde Dersim’in Hozat ilçesine bağlı Bargini (Karabakır) köyü askerler tarafından basılır. Askerler köyde yaşayan Axuçan Ocağı mensubu 24 kişinin ellerini kollarını bağlayıp köye 3 km uzaklıktaki Sekasur mevkiine getirerek, en küçüğü 2 aylık en büyüğü 53 yaşında olan aralarında kadın ve çocuklarında olduğu 24 kişiyi Saqa Sure mevkiinde bulunan bir ahırın içine soktuktan sonra ahırı ateşe verirler. 24 insan diri diri yakılarak katledilir. Gökyüzüne duman ve yanık et kokusu yükselir. Daha sonra köylüler tarafından verilen mücadeleyle birlikte katliamın olduğu yerde anıt mezar yapıldı.

Katliamın olduğu zaman bebek olan Zarife Baran, o dönemde yaşananları PİRHA’ya anlattı.

“KATLEDİLENLERE SAHİP ÇIKIP ANIT MEZARI YAPTIK”

1938 Dersim Katliamı’nda bebek olduğunu ifade eden Zarife Baran, “Askerler bir gece köye gelip insanları köyün ortasında toplayıp, yirmi dört kişiyi sıraya dizip götürdükten sonra 12 kişi Baran ailesinden 12 kişi de Canan ailesinden yakarak katlettiler. Katledilen insanların her şeylerine el koyup karakola götürdüler. Daha sonra biz de katledilen akrabalarımızın mezarlarına sahip çıkmak için katliamın olduğu yerde anıt mezar yaptık” dedi.

“DEVLET ARTIK BİZLERE DAHA FAZLA KÖTÜLÜK YAPMASIN”

Yaşanan katliamı pek çok kişiden dinlediğini belirten Zarife Baran, “Katliamı yaşayanlar ölene kadar hem anlattılar hem de ağladılar. Annem, babam, dedem, nenem her gün ağlardı. Üç kardeşim Afyonkarahisar’a sürgün oldu. Af çıktığında çıkıp geldiler. Ben 1938 yılının başında doğmuşum o yüzden sürgüne gönderilmemişim. Devlet bizlere artık daha fazla kötülük yapmasın ve mezarlarımıza elini sürmesin. İnsanlarımızı yaktılar şimdi de onların mezarlıklarına saldırıyorlar. Ölen insanlarımız yerlerinde rahat yatsınlar” diye konuştu.

PİRHA/DERSİM