PİRHA- Kürt ve Alevi kimliğinden ötürü daha çocuk yaştayken dışlanan Rojda Kırbaş Peköz, 7 yaşında Varto’nun Kurçik köyünden Almanya’ya gitmiş. Alevi ve Kürt kimliği konusunda çok ayrımcı tutumlara maruz kaldıklarını belirterek, “Ben Zazacayı en çok da çocuğumla konuşarak öğrendim” diyerek anadilin önemine vurgu yaptı.
Can TV’de Teberik programı sunucusu Ali Şeker’e konuşan Rojda Kırbaş Peköz, anadili konusundaki düşüncelerini, ana dilin önündeki engelleri ve bu engellere yönelik neler yapılması gerektiğine dair düşüncelerini dile getirdi.
Muş Varto’nun Kurçik (Görgü) köyünden Rojda Kırbaş Peköz, çocukken Kürt ve Alevi kimliğinden dolayı yaşadığı baskıları unutamamış. Çocuk yaşta ailesiyle birlikte Almanya’ya göç eden Rojda, geçmişini, dilini ve inancını unutmadan orada da yaşatma çabasını sürdürmüş.
“ÇOCUKKEN ALEVİYİM VEYA KÜRT’ÜM DİYEMİYORDUM”
Kırbaş Peköz yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Ben bu köyde dünyaya geldim, babam Almanya’daydı biz hepimiz gitmedik Almanya’ya. Önce ablam gitti babamın yanına, daha sonra iki abim gitti, son olarak biz gittik. Ben Almanya’ya gittiğim zaman 7 yaşındaydım. Türkiye’de okula gitmedim, Almanca da bilmiyordum 6 ay sonra Alman okuluna gittim. Benim sınıfımda Türkiye’den 4 öğrenci vardı. Onlar benim dilimi bilmiyorlardı, ben de onların dilini bilmiyordum. Bildiğimiz üzere, küçüklük zamanında birisi çocuklarla dili konuştuğu zaman çocuk erken öğrenir. Ben 4 tane çocuğun dilini niye bilmiyorum veya onlar benim dilimi niye bilmiyor bunun sebebini bilmiyordum. Benim farkındalığım çok sonrasına gitmiyor. Biraz daha büyüdüğüm zaman artık bazı şeyleri anlıyordum. Neyi anlıyordum? Okulda Türk çocuklar bize vuruyordu, laf söylüyorlardı. Ben 6. sınıftayken biz sürekli tartışıyorduk, bize laf söylüyorlardı, çocuk parkına gittiğimiz zaman bazen bize vuruyorlardı, bizimle oynamıyorlardı ama bazı zamanlardaysa oynuyorlardı. Çok rahat değildi bizim için. Biraz daha farkına vardığım zaman biz kimiz, nerden geldik, bunlar bize niye böyle yapıyor, artık biliyordum. Ben Aleviyim veya ben Kürt’üm diyemiyordum.”
“ANADİL ANNENİN ÇOCUĞUNA VERDİĞİ SÜT GİBİDİR”
Rojda Kırbaş Peköz, “Babam bizi köye çok getirirdi. Ben hemen hemen her sene geliyorum köye. Köye geldiğim zaman çok mutlu oluyorum. Dil konusunda biz çok çektik. Bizim dilimizin okulu yok, biz kendi dilimizi konuşamıyoruz. Bu zorluğu fark edenler bu acıyı daha çok hissediyorlar. Herhalde ben de bunlardan birisiyim. Anadil annenin çocuğuna verdiği süt gibidir. Eğer bir dilin okulu yoksa o dil konuşulmaz. Ben istiyorum ki milletimiz insanımız kendine sorsun biz niye bu dili konuşamıyoruz. Bize deniliyordu ki “Biz buyuz” demeyin, dilinizi konuşmayın Türkçe konuşun, ‘biz Aleviyiz veya biz Kürt’üz’ demeyin. Biz Türk’üz dilimiz budur şeklinde söyleniyordu. Ben öyle mutlu oluyorum ki bizim çağımızda milletimiz artık bunları söyleyebiliyor. Önceden söyleyemiyorduk ancak şimdi söyleyebiliyoruz” diye konuştu.
“BU ÜLKENİN ASİMİLASYONU DÜNYADA YOKTUR”
İnancına ve anadiline yönelik asimilasyon politikalarının devam ettiğine işaret eden Rojda Kırbaş Peköz, son olarak şunları belirtti:
“Bu devletin asimilasyonu dünyada yoktur bizim bunu bilmemiz gerekir. Asimilasyon öyle bir şey ki senin her şeyini senden alır. Kürtlerin ve Alevilerin üzerindeki asimilasyon çok ağır. Nerde görülmüş ki annen seninle anadilini konuşmuyor, bunu biz mi istedik? Hayır biz istemedik. Bizim bunu bilmemiz gerekir ki bu durum için çaba göstermemiz gerekir, okullar açmamız gerekir, okullar açıldığı zaman çocukları o okullara göndermemiz gerekir. Benim bir tane oğlum var o Türkçe bilmiyor. Ben zazacayı en çok da çocuğumla konuşarak öğrendim belki çok iyi bilmiyor olabilirim.”
Ali ŞEKER/ MUŞ-VARTO
Yoruma kapalı.